1.Miniaturka

A gdybym powiedział, że cię kocham?

Marek próbował wytłumaczyć to nieporozumienie. Nie chciał brnąć dalej w żadne kłamstwa. Myślał o tym tylko, żeby mu Ula wybaczyła.  Nie chciał jej już ranić. Chciałby jak najbliżej być niej. Tak naprawdę zrozumiał, że ją kocha. Miał nadzieje, że nie jest  za późno na wyjaśnienia. Nie chciał usłyszeć od niej, że już go nie kocha. Tak bardzo się bał. Chciał jak najszybciej mieć to z głowy i znać prawdę.

-Ale to, wysłuchaj mnie tylko, proszę cię. Ula, dawałem ci tę prezenty to prawda. Dostawałem je od Sebastiana to też jest prawda, ale prawda jest taka, że wcale nie chciałem tego robić. Dałem się ponieść głupim pomysłom Sebastiana . Wiem, że to jest żałosne. Ula, to co jest między nami nie ma nic z tym wspólnego. Wiem to naprawdę, bo naprawdę uważam, że to co jest między nami jest naprawdę. Nie widziałem tego wcześniej w ogóle. Nie wiem jak to wyjaśnić. Ula przepraszam. Wybaczysz mi? – zapadła cisza. Ula bardzo chciała być tylko z Markiem i dzielić z nim szczęście. Ale nie wierzyła mu teraz. Nie umiała mu wybaczyć. Nie wiedziała czy on mówi prawdę czy tylko czeka na moment wygłoszenia fałszywego raportu i odejdzie od niej. Bała się, że po ich miłości zostaną tylko wspomnienia.

-Nie wieże ci! Chociaż jakbyś mówił całą prawdę i tylko prawdę to dla mnie zawsze będzie kłamstwem. Jesteś nawet gorszy od Bartka, a że tu jesteś to nic nie znaczy. Przyszedłeś tutaj, bo zależy ci na raporcie albo na dzisiejszym posiedzeniu zarządu. A o odwołaniu ślubu z Pauliną nawet nie pomyślałeś ? Mam rację? Na pewno mam.

-Ula! Jak możesz tak mówić?

-Proszę zostaw mnie samą!

Marek zawiedziony wyszedł  z pokoju Uli. Nie takiej reakcji się spodziewał. To nie może się tak stać, ja się zakochałem. Ale dlaczego nie umiem jej to powiedzieć. Serce mówi mi, żeby spróbował jeszcze raz, a rozum każe iść dalej. Przecież będzie następna. Nie! Będzie tylko Ulka! Odwrócił się i wszedł do jej pokoju ponownie. Siedziała na łóżku. Zauważył jak płaczę. Nie mógł znieść tego widoku. To było najgorsze na co musiał patrzeć. Serce mu pękało. Podszedł do niej i najmocniej przytulił ją do siebie. Nie wiedzieli jak długo tak siedzieli. Po chwili Ula ocknęła się. Oderwała się od Marka i popatrzyła mu prosto w oczy.

-Zakochałem się- nareszcie Marek powiedział te słowa, które tak bardzo chciał powiedzieć, ale zawsze tracił odwagę, gdy nadarzyła się okazja.  Ula nic nie odpowiedziała. Czekała na ten moment od ich pierwszego spotkania, a gdy doczekała się tej chwili nie wiedziała co ma zrobić, a nawet powiedzieć. Marek zauważył  jej zakłopotanie. Delikatnie pocałował ją w usta.

-Wierzysz mi? – zapytał niepewnie chłopak, bojąc się jej reakcji.

-Nie wiem. Zostaw mnie teraz samą, muszę to wszystko uporządkować i przemyśleć. Spotkamy się przed zarządem i porozmawiamy, dobrze?

-Dobrze, będę czekał na ciebie w moim gabinecie. Jaką podejmiesz decyzję, pamiętaj, że cię kocham i będę o ciebie walczył.- Wyszedł i zastawił ją sama.

Czy on to powiedział? On , on powiedział, że mnie kocha? O kurde blaszka. On pierwszy raz powiedział te słowa. On mi to powiedział. Sama pogubiła się w tej sytuacji. Wiedziała, że go kocha najmocniej na świecie. Potrzebowała go. Jej serce od dawna należało tylko do niego. Nigdy nie zapomni wszystkich wspólnych ich chwil. Delikatnie ułożyła się na łóżku i podjęła ważną decyzje, która zmieni jej życie.

Nastał ten dzień. Zarząd. Marek w swoim domu ubierał się do pracy. Bardzo się denerwował, co dziś powie mu Ulka. Jaką decyzję podejmie. Wiedział, że chce dalsze życie poświecić tylko jednej kobiecie. Jego przeznaczeniem była Ula. Będzie walczył, będzie kochał i będzie się o nią bił. O jej serce.

-Kochanie, ten czy ten? –Paulina przypasowywała krawaty do koszuli.

-Paula, nie podbiję ludzi w firmie nowym krawatem. – Wziął od niej czarny i zaczął zawiązywać.

-Nie chodzi o to, żebyś kogoś podbijał . Posiedzenie to tylko formalność. Przecież wszystko idzie świetnie. – Paulina była zdziwiona, że Marek się denerwuję . To tylko zarząd. Nie ma się czym przejmować.

-Jasne, oczywiście- Chciał być jak najszybciej w firmie i spotkać się z Ula. Chcę mieć to z głowy i cieszyć się, że jestem z Ulą. Założył marynarkę .

-Jedziesz ze mną czy będziesz załatwiać jakieś sprawy przed zarządem?- spytał Marek. Nie chciał minąć się z Ulką, wiec chciał jak najszybciej iść.

-Jedź , ja dojadę taksówką, muszę załatwić pewną sprawę ze ślubem.

Chciała go pocałować, ale Marek uniknął ich bliskości. Szybko wyszedł. Wsiadł do samochodu i odjechał z piskiem opon. Gdy dojechał pod firmę, zauważył Sebastiana. Widocznie czekał na niego. Podszedł do kolegi.

-Cześć Marek. Chciałem się zapytać jak wczoraj poszło z brzydulą? Rozmawiałeś z nią , podrobi raport?- Marek nie mógł znieść już tego słowa ‘’raport’’. Chciał tylko wiedzieć czy Ula będzie z nim czy odejdzie.

-Stary, zwariowałeś? Ty wyłącznie o tym raporcie! Nie chcę z tobą rozmawiać. Zostaw mnie w spokoju, okej?- zdenerwowany odszedł od niego.

W gabinecie nie mógł już wytrzymać, czekał na nią i czekał. Każda minuta zdawała się dla niego wiecznością. Gdzie ona może być? Miał już zamiar wstać z kanapy i iść do jej gabinetu, ale usłyszał lekkie pukanie do drzwi.

-Proszę.

-Cześć. Przepraszam, że musiałeś czekać.

-Nic się nie stało. Podjęłaś decyzję?  - był niecierpliwy. Przygotował się na najgorsze. Przecież lepsza prawda niż kłamstwo.

-Kocham cię i wybaczam ci. – tylko to dała radę powiedzieć, nie chciała długo się wypowiadać, przeszła od razu do meritum sprawy.

-Ojejku. Ulka, kochanie, tak się cieszę. Kocham cię, kocham cię, kocham cię - wziął ją na ręce i zakręcił wkoło.- Zrobię wszystko żebyś była szczęśliwa.

-Najpierw mnie puść, głuptasie. Mamy jeszcze pięć minut do zarządu, a ja muszę iść po dokumenty do mojego biurka. Widzimy się w konferencyjnej.- Puściła mu oczko i wyszła z gabinetu. Markowi spadł kamień z serca, nareszcie był szczęśliwy. Jeszcze formalności z zarządem, Pauliną i rodzicami. I nareszcie będzie najszczęśliwszym facetem na świecie.

-Moi drodzy spotkaliśmy się, by podsumować realizację ubiegłorocznych planów finansowych . Proponuje, żeby zaraz po wysłuchaniu raportu, przystąpić do jego głosowania. Zgodnie ze statutem, głosują dwie osoby z rodziny Febo i dwie osoby z rodziny Dobrzańskich. Jeżeli nie będzie żadnych pytań to przystąpimy do drugiej  części zebrania i zapoznamy się z prognozą na najbliższe półrocze. – Teraz pan Krzysztof zwrócił się do Uli.- Pani Urszulo proszę oddaje pani głos.

Ula zaczęła przemawiać, z jednej strony się denerwowała, ale z drugiej to co najważniejsze miała za sobą.Po wygłoszeniu raportu Krzysztof podziękował Uli za prezentacje. 

-Czy są jakieś pytania?

Nikt nie miał pytań.

-Więc mamy jasny obraz sytuacji. Dziękujemy pani Urszulo. Bardzo dobrze się pani spisała.

-Dziękuję.

-Więc możemy przystąpić do głosowania nad przyjęciem tego raportu. Kto jest za? – wszyscy podnieśli rękę.

-Raport przyjęto jednogłośnie. Gratuluję.

-Widzisz, mówiłam ci, że to tylko formalność.- Paulina chciała go pocałować ,ale Marek uniknął pocałunku.

-Paulina!

-Dziękuje , w takim razie ja już pójdę. Do widzenia. – Ula podniosła się z krzesła.

-Do widzenia- odpowiedział Krzysztof.

Gdy Ula wyszła, Marek poprosił o przerwę i wybiegł za nią. Pobiegł w stronę gabinetu dyrektora finansowego. Stała przy oknie, za którym znajdowała się konferencyjna. Marek stanął koło niej, obrócił ją do siebie i pocałował. Nie zważał na to czy ktoś patrzy czy nie.  Paulina zobaczywszy całe to zajście, wyszyła z sali, trzaskając drzwiami. Podeszła do całującej się pary.

-Może przeszkadzam?- powiedziała lodowatym tonem

Marek nie chętnie przestał całować się z Ulą. Odwrócił się w jej stronę.

-Teraz przeszkadzasz.- Nie zważywszy na Ulę zaczęła kontynuować.

-Jak śmiesz całować się z brzydulą ? I to jeszcze, gdy wszyscy patrzą. Robisz tylko skandal w firmie.- Całej sytuacji przyglądał się Krzysztof.

-Po pierwsze nie nazywaj tak mojej dziewczyny, ona ma na imię Ula. A po drugie zrywam z tobą. Żadnego ślubu nie będzie! Nie mogę być z kobietą, której nie kocham. Tak naprawdę nigdy nic do ciebie nie czułem. Nasz związek był pomyłką. Znasz to uczucie, kiedy jakaś osoba, staje się częścią twojego życia i zaczynasz zastanawiać się, dlaczego nie znaliście się wcześniej? Wtedy, potrafisz zmienić się tylko dla niej. Ja tak zrobiłem dla Uli. Tobie też tego życzę. Nie chce się rozstawać w złości. Mam nadzieje, że to zrozumiesz i pogodzisz się z tym.

-Może masz racje.- Nic więcej nie powiedziała. Odeszła od nich jak gdyby nic. Chociaż w sercu poczuła ukłucie. Jej Marek woli brzydulę. Może jakoś to przeżyje.

-Synu, co to miało być przed chwilą?

-Zakochałem się. –Marek się nawet nie zastanawiał nad tym co mówi i do kogo, słowa same wypływały mu z ust.

-Pamiętaj, że zawsze cię popieram i miłość jest najważniejsza- Marek był zdziwiony słowami, ale się bardzo cieszył, że ma wsparcie w ojcu. Kochał Ulę i każdego dnia będzie jej to udowadniał.
                                         KONIEC