Miniaturka świąteczna

- Co się stało? Widziałem jak się na nich patrzyłaś. Wiem, że ciałem byłaś tutaj, jednak duchem gdzieś indziej.Proszę, powiedz mi co cię trapi? - Jakiś głos wyrwał mnie z rozmyślań. Popatrzyłam w górę i zobaczyłam mojego męża. Patrzył się na mnie uważnie. Był taki przystojny i tylko mój. Czy nie o tym marzyłam? O kochającym mężczyźnie i wspaniałych dzieciach jakie mam? Nigdy nie mówiłam mu o przeszłości, ale chyba to był ten moment. Powinien wreszcie poznać prawdę. Chociaż ten etap w moim życiu nie był najlepszy, ale ukrywanie tego nic tu nie załatwi. Byłam już gotowa opowiedzieć mu o tym co było. Lepszej okazji na szczerą rozmowę na ten temat nie będzie, a przekładanie tego nic nie pomoże. Usiadł na kanapie obok mnie i złapał mnie za rękę. Jego wzrok skupił się na mojej twarzy a ja lekko się uśmiechnęłam. Uwielbiałam na niego patrzeć, był taki uroczy. Musiałam się odważyć i wszystko mu wytłumaczyć. Wiedziałam, że to nie będzie łatwe. Ale odkąd nie jestem z Markiem stałam się lepszą kobietą. Wiem, co w życiu jest najważniejsze.

-Wszystko ci opowiem, ale to nie będzie ciekawa historia. Marek był kiedyś dla mnie ważny. Uważałam wtedy, że był moją bratnią duszą. Uważałam go za faceta mojego życia. Miałam z nim plany, wspólne marzenia, a później wszystko rozpadło się jak domek z kart. Ale może zacznę od początku.- Puściłam jego rękę i popatrzyłam się gdziekolwiek, byle nie na niego. Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie, że jestem sama. Tak jakbym mówiła tylko do siebie. Przed oczyma stanęło całe moje dzieciństwo. Wtedy życie wydawało się łatwiejsze. Były malutkie problemy, które szybko mijały. Nie miały znaczenia, a teraz życie było inne. Trudniejsze. Zaczęłam wszystko opowiadać tak jak widziałam. -  Byłam jeszcze mała jak go poznałam. Miałam może pięć lub sześć lat. Nasi rodzice dobrze się znali. Postanowili założyć wspólną firmę Febo&Dobrzański. Ja wróciłam do Mediolanu, bo tam czułam, że to mój dom. Zamieszkałam z babcią, a moi rodzice zostali w Polsce. Przyjeżdżałam do nich na wakacje i różne uroczystości. Na początku czułam się bardzo samotna. Mama z tatą mnie zostawili. Bardzo mnie to bolało, ale jakoś się z tym pogodziłam. Wtedy był przy mnie Aleks. Gdyby nie on, załamałabym się. Gdy skończyłam szkołę, Anna i Francesco chcieli mi zrobić niespodziankę i mnie odwiedzić. Gdy jechali do mnie swoim samochodem jakieś tir nie zdążył wyhamować i wjechał w nich.- Zatrzymałam się na tym momencie. Czułam ten ból, który mi towarzyszył wtedy. Nie widziałam ich pół roku, a gdy miałam okazję ujrzeć rodziców, nie mogłam. Cały czas zadawałam sobie pytanie: Dlaczego ja? Tyle bym poświęciłam, aby ich znowu zobaczyć i przytulić. Po moim policzku popłynęły łzy. Adriano objął mnie mocno. Oparłam głowę o jego tors i dalej kontynuowałam.

- Właśnie wtedy Marek był przy mnie. Bardzo mnie wspierał i miałam w nim oparcie. Zbliżyliśmy się do siebie. Spędzaliśmy ze sobą każdą wolną chwilę. Powoli się w nim zakochiwałam. Zaczęliśmy razem pracować w firmie. Po siedmiu latach poprosił mnie, abym została jego dziewczyną. Nigdy nie zapomnę tamtego dnia. Wręczył mi ładny bukiet róż, zaprosił do kina i na kolację. Gdy odprowadzał mnie do domu, zapytał mnie o to. Od razu się zgodziłam. Czemu nie? Lubiłam go i spędzaliśmy większość wolnego czasu razem. Dlaczego nie miało być tak całe życie?  Przez kilka lat wmawiałam sobie, że to jest idealny mężczyzna dla mnie. Kocha mnie i zrobiłby dla mnie bardzo dużo. Aż do momentu, gdy wszystko się zmieniło. Przyłapałam go na pierwszej zdradzie. Była to jakaś modelka z naszej firmy. Bodajże miała na imię Klaudia. To było w jego biurze.- Wstałam i z barka nalałam sobie whisky.
Czułam, że jak zaraz nie zamoczę moich ust w jakiś alkoholu to rozpłaczę się jeszcze bardziej. A musiałam być silna, żeby dojść do końca tej historii. Stałam do niego tyłem. Nie umiałam się odwrócić.
 – Coś mnie podkusiło, aby zrobić mojemu chłopakowi niespodziankę.  Wieczorem wpadłam do jego gabinetu jedynie w futerku, a on z nią …z nią pieprzył się na biurku. Miałam wtedy nadzieję, że to jedynie koszmar. Ale tak nie było. – To był moment.

W złości z całych sił uderzyłam szklanką o blat. Wtedy poczułam ból i pieczenie. Spojrzałam na swoją rękę i zauważyłam krew. Przeraziłam się. Szklanka pękła raniąc mnie, a alkohol rozlał się. Byłam na siebie zła, że nie umiałam powstrzymać gniewu jaki teraz czułam.  Jeju, Paulina uspokój się. To przeszłość. Poczułam jego dłonie na moim ramieniu. Odwróciłam się. Zobaczyłam jego przerażoną minę. Wyszedł na chwilę i wrócił z apteczką. Kazał mi siąść na kanapie. Posłusznie zrobiłam, co mi kazał. Bardzo delikatnie zajął się moją dłoń. Był taki czuły, że chociaż opowiadałam okropne chwile z mojego życia. Kazał mi dalej kontynuować.

-Tłumaczył się: "To nie tak jak myślisz. Ona przyparła mnie do muru. Ja nie chciałem." Jednak blondynka się tego wszystkiego wyparła i spoliczkowała go. Zrobiłam to samo. Od tego incydentu minął tydzień, aż ponownie się spotkaliśmy. Próbowałam go omijać szerokim łukiem. Ale przecież musiałam kiedyś wrócić po rzeczy do mieszkania. Jakby wiedział, że przyjdę. Cała sypialnia była obsypana różami. Błagał mnie, bym mu wybaczyła. A ja naiwna mu uwierzyłam, że się zmieni. Jednak nadal go kontrolowałam. Bałam się, że zrobi mi to ponownie. Miałam na tym punkcie obsesję. Żebym była łagodniejsza postanowił mi się oświadczyć w dniu pokazu. I udało mu się to. Zapomniałam o zdradzie i żyliśmy jak dawniej. Już jako narzeczeństwo. Zajęłam się organizacją ślubu. Wtedy znów zaczął mnie zdradzać. Czułam to. Ciągłe wypady do klubu, późne powroty z pracy. Jakoś przemykałam na to oko. Do czasu, kiedy chciał ze mną pilnie porozmawiać o czymś ważnym. Dokładnie pamiętam jego słowa: "Chciałbym odwołać ślub. Nasz związek był pomyłką. My się nie kochamy. Tylko przed bliskimi gramy te scenki, że niby jesteśmy idealną parą. Powiem prawdę, nie będę cię okłamywał. Zasługujesz na to, żeby nie żyć w kłamstwie. Od miesiąca spotykam się z moją asystentką- Ulą. Ona jest wyjątkowa. Ja wiem, że ją kocham. "Gdy to usłyszałam wpadłam w szał. Zaczęłam krzyczeć. Wszystko nad czym tak długo pracowałam poszło na marne. Zaproszenia były wysłane, katedra zarezerwowana. Ile ja się nad tym wszystkim napracowałam, a tu nic nie wyszło. Wszystkie moje starania były niepotrzebne.
A co inni sobie pomyślą? A jaki wtedy będzie skandal? Nie mogłam już go dalej słuchać i wybiegłam z gabinetu. Chciałam pójść się przejść i to wszystko przeanalizować na spokojnie. Jednak zatrzymał mnie Pshemko i chciał przymierzać suknię. Nie umiałam mu powiedzieć, że ślub odwołany. Jak już miała na sobie tą kreację zrozumiałam prawdę. Wtedy do mnie dotarło, że dla mnie ważniejsze było, co inne. Nie związek, ale firma, co ludzie powiedzą. Ja w życiu szukałam, co innego. Przypomniało mi się jak kiedyś wrócił do domu z podbitym okiem. Nie chciał mi powiedzieć, co się stało. Wymyślił jakąś historyjkę, że jacyś bandyci na niego napadli. Od razu wiedziałam, że coś zmyśla. Gdyby to była prawda to powiedziałby mi od razu. Ja się tak o niego martwiłam. Jednak później dowiedziałam się wszystkiego. Stanął w jej obronie. To już dużo znaczy. Od mistrza wróciłam do niego i porozmawialiśmy normalnie. Wszystko w końcu wyjaśniliśmy sobie i doszliśmy do porozumienia. Wtedy jeszcze myślałam, że tylko jego chcę. Mogłam mieć każdego, a jednak zostałam z nim. Później spotkałam ciebie i wszystko się zmieniło. Na lepsze. Jestem już inną kobietą. Wiem teraz co to prawdziwa miłość. Marek nie był wart wszystkich moich łeż. Mogłam wcześniej zmienić swoje życie i nie uganiać się za mężczyzną, który nie zasługiwał na mnie. Lecz nadal to we mnie siedzi. Gdy zobaczyłam ich znowu razem dziś w pierwszy dzień świąt wszystko odżyło. Tak jakbym to wszystko przeżywała od nowa.

Po moich policzkach nadal płynęły łzy. W takim stanie znalazł mnie Marek wraz z Ulą. Ale wyczuli dobry moment. Musieli właśnie teraz? Uśmiechnęłam się do nich słabo. Zauważyłam, że od razu skierował wzrok na szkło znajdujące się na ladzie. Ja płacząca, to musiało nienajlepiej wyglądać. Popatrzył się na mnie pytającym wzrokiem. Nie chciałam mu się tłumaczyć, a tak bardzo marzyłam, aby już zamknąć ten rozdział. Ciekawe co sobie w tej chwili pomyślał. Może myśli, że płaczę przez męża?

-Co tutaj się stało?-  I co ja mu mam powiedzieć? Stali przede mną szczęśliwi, a ja nadal przeżywałam to, co się kiedyś wydarzyło. Czemu cały czas to wszystko siedziało mi w głowie? Czy kiedykolwiek zapomnę o tym?

- Nic, właśnie mówiłam mężowi, że jestem w ciąży. Będziemy mieć kolejnego szkraba w rodzinie.  Zaraz wrócimy do was. Dajcie nam tylko chwilkę.- Posłuchali mnie i posłusznie wyszli. Adrianno patrzył się na mnie, a ja kompletnie nie wiedziałam jaki będzie jego ruch. Boję się cholernie, że odejdzie ode mnie. I co ja zrobię? Samotnie wychowam dwójkę naszych dzieci. A nie, już trójkę. Delikatnie położyłam rękę na moich brzuchu. Przybliżył się i mocno mnie przytulił. Odwzajemniłam ten gest. Chciałabym zostać w jego ramionach już na zawsze.

- Będziemy mieć trójkę dzieci. Tak się cieszę, kochanie.- Co on mówi? Czy ja dobrze usłyszałam? Odsunęłam się od niego tak, aby spojrzeć w jego błękitne oczy.

-Ty nadal chcesz ze mną być?

-Oczywiście, że tak. Nigdy cię nie zostawię. Kocham ciebie i nasze dzieci. To jest najważniejsze, co mam w życiu i zawsze tak będzie. Każdy ma jakieś doświadczenia z przeszłości, z których nie jest dumny. Ty się przede mną otwarłaś i to dużo znaczy.  – Mój i tylko mój mężczyzna.

-To mój prezent pod choinkę.- Wyjęłam z torebki USG i podałam mu. 

Ho ho ho! Idą święta, a z tym wiąże się przerwa świąteczna na blogu. Odkładamy laptopy i poświęcamy czas rodzince. Ja życzę wam dużo prezentów pod choinką, wesołych świąt spędzony z najbliższą rodziną i dużo uśmiechu :)

Również dziękuję Julitce, która codziennie mnie wspiera i pomaga. Może kiedyś przestanę marudzić :D 

A czytelnikom mojego bloga dziękuję za wybicie, aż tylu wyświetleń na blogu. Fajnie, że jesteście ze mną i trwacie przy mnie zawsze :)