Odcinek 240

 Prawda cię wyzwoli

Schodziła ze schodów, gdy nagle pewna myśl jej zabłysnęła w głowie.

Odejdę i co? Przez całe życie będę żałować tej decyzji? Oj nie, tak nie może być!

Ula podeszła do drzwi katedry i otworzyła je. W środku było pięknie. Nikt jej nie usłyszał, ponieważ przed chwilą swoją przysięgę skończyła Paula. Zapadła cisza. To ten czas. Jak nie zrobi tego teraz to nigdy nie odważy się . Jej obcasy zagłuszyły ciszę. Szła przed siebie. Jej ciuchy były przemoczone, jednak ona się tym nie przejmowała. Bardziej się bała, że postąpiła źle przerywając ślub. Wszyscy goście się odwrócili w jej stronę. A ich było bardzo dużo. Cała katedra była przepełniona. Stanęła pomiędzy nimi. Zauważyła, że świadkiem Marka był Aleks. Ten fakt ją bardzo zaskoczył. Wiedziała, że obojga panów się bardzo nienawidziło. Panna młoda zrobiła się cała czerwona na twarzy.

-Jak śmiesz wpraszać się na mój ślub? Nie dostałaś zaproszenia to opuść tą świątynie! –Paula zaczęła krzyczeć na cały głos. Takiej reakcji ani Ula, ani Marek się nie spodziewali. Za nimi stanęła Helena. Była niezadowolona, że ktoś to wszystko przerwał w takim momencie. Zawsze marzyła o tym, aby ta idealna para się pobrała. Jej plany legły w gruzach. Chciała jakoś zaradzić na ten problem.

-Przepraszam wszystkich za tą dziewczynę. Ona już wychodzi- chwyciła ją za rękę i chciała wyprowadzić . Jednak ona wyrwała się i popatrzyła na pana młodego.

-Wszystko robimy na ostatnią chwile. Błagam, nie żeń się! –Po policzkach Uli popłynęły łzy. Zapadła cisza. Nikt nie odezwał się ani słowem. Marka zamurowało. Nie spodziewał się, że w ostatniej chwili jego wolności mógłby wydarzyć się taki cud. Był bardzo szczęśliwy. To było oczywiste, że chciał być z kobietą swojego życia i stanąć na ślubnym kobiercu właśnie z nią. Jednak nie umiał wydusić ani słowa. Ula sądziła, że to koniec. Jednak chłopak się opamiętał, chwycił ją za rękę i razem pobiegli w stronę drzwi.

-WRACAJCIE!- Paulina krzyczała z całych sił. Jednak oni już nie słyszeli jej. Liczyli się tylko ona i on. Stanęli przed katedrą. Marek odwrócił Ulę w swoją stronę. Był najszczęśliwszą osobą na tej ziemi. Nie przeszkadzał im deszcz. Chcieli się nacieszyć chwilą.

-Ula ja tak bardzo cię kocham i tylko ciebie. Dziękuję, że tu przyjechałaś i ocaliłaś nas. – Nie dał jej dojść do słowa. Zaczął namiętnie całować jej usta. Ta chwila mogłaby dla nich trwać wiecznie, ale przerwali im Viola, Seba i Pshemko. Zaczęli bić brawa. Nie chętnie mężczyzna oderwał się od kobiety. Popatrzeli w ich stronę i uśmiechnęli się.

-No mówiłam, że oni są stworzeni dla siebie. – Blondynka mocno przytuliła się do swojego chłopaka.

- Wy razem gracie cudowny duet.- Mistrz zachwycał się parą i był bardzo szczęśliwy.

Ula zwróciła się do nich

-Chciałabym wam bardzo podziękować. Gdyby nie wy, nie byłoby mnie tu. Dzięki tej waszej awanturze w moim gabinecie jestem tutaj. Nigdy wam tego nie zapomnę. Jesteście wielcy.- Marek zdziwiony patrzył się na swoją towarzyszkę, a to na przyjaciół. Ula zauważyła jego zaskoczenie.

-Walczyli o nas jak lew, kochanie. Później ci wszystko wyjaśnię. – Dała mu buziak w policzek.- To będziemy tak stać na tym deszczu? Niedługo wszyscy zapewne wyjdą z katedry, a nie mam już ochoty na żadną konfrontację z innymi. – Wszyscy wybrali się do hotelu. Marek chciał wziąć wszystkie swoje rzeczy i zabrać do pokoju Uli w innym hotelu. Bał się, że na drodze spotkają Paulę, jednak tak się nie stało. Viola pożyczyła jakieś ciuchy brunetce, żeby mogła się przebrać. Bo jej rzeczy były całe mokre, a Marek się martwił, że może zachorować. We dwójkę pojechali do innego apartamentu. Droga nie trwała długo i szybko dotarli na miejsce.

- Czy to prawda, że masz nasze zdjęcie w swoim domu powieszone?- Siedzieli na kanapie i w ręku trzymali kieliszki napełnione winem. Marek był zdumiony, że o tym wie. Przypuszczał, kto jej mógł to powiedzieć. Oprócz Seby nie gościł nikogo w swoim nowym mieszkanku.

-Ale mam dobrego kumpla, wszystko ci powiedział. Zanim wyjaśnisz mi co się stało w biurze, to ja ci chciałem wszystko wytłumaczyć. Poznanie ciebie było najlepszą rzeczą jaka mnie w życiu spotkała. Nasze pierwsze spotkanie było …

- Piękne szare oczy, śliczny uśmiech i dołeczki w policzkach.

Ula dokładnie pamiętała to spotkanie i ich pierwszą rozmowę. Chciała wejść do firmy, jednak drzwi się nie odsunęły. Właśnie wtedy z biura wyszedł facet, na którego widok zaniemówiła. Zakochała się w nim od pierwszego wejrzenia. Przypomniały jej się słowa taty „ani się nie obejrzysz i się zakochasz i narzeczonego znajdziesz”

-Słucham?

-Nic, nic. Proszę kontynuuj.

- Przyszłaś do firmy w bardzo ważnym dniu. Od tamtej pory byłaś moim aniołem stróżem. Na pokazie wyciągnęłaś mnie z płonącego samochodu. Dzięki tobie nie wyleciałem w powietrze razem z autem. Gdyby nie Władek, który od samego początku cię polubił to byśmy się już nigdy nie spotkali. Później uratowałaś mnie przed Pauliną. Gdyby zobaczyła Klaudię w gabinecie to byłoby bardzo źle. Od razu z twoich oczu wyczytałem, że coś jest nie tak. Że chcesz mnie przed czymś chronić i miałem rację. Jeszcze ten niemiły incydent z kajdankami. Znowu mnie uratowałaś, bo zapewne następnego dnia byłbym w każdej gazecie. Zabrałaś mnie na najlepsze zapiekanki w mieście. Uratowałaś mnie przed całym zarządem. Zrobiłaś to wszystko dla mnie. I tak myślę, że od tamtego momentu zostaliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Mogliśmy o wszystkim porozmawiać, ale to naprawdę o wszystkim. Zrobiłaś dla mnie więcej niż niejeden przyjaciel. Rozumieliśmy się bez słów. Nie miałem przed tobą tajemnic, bo wiedziałem, że oprócz naszej dwójki nikt więcej się nie dowie. Gdy mnie pocałowałaś to był początek mojej zmiany. To wtedy zacząłem na ciebie inaczej patrzeć. Nie jak na przyjaciółkę, lecz jak na kobietę. Jak dowiedziałem się, że chcesz odejść to załamałem się. Musiałem cię jakoś zatrzymać. Zależało mi na tobie. Nikt nie był ważniejszy od ciebie. Nawet Pshemko, który chciał odejść z firmy. Chciałem mieć ciebie przy sobie, dlatego wpadłem na tą głupią intrygę. Kiedyś jak rozmawiałem z Sebastianem mówiłem mu, że nie chce cię okłamywać. On zasugerował, że to przez miłość. Wtedy go wyśmiałem, bo nie znałem swoich uczuć. Nie umiałem nazwać naszej relacji, ale już wiem, że jednak była to miłość. Uświadomiłem to sobie nad Wisłą.

Na początku chciałem ukryć swoje uczucia, ale jakoś nie umiałem. Przy tobie nie wychodzi mi udawanie. Czułem to. Czułem, że cię kocham. Byłem taki szczęśliwy. Chciałem z tobą spędzić czas gdzieś daleko od firmy, bez problemów. Tylko ty i ja. Te chwile w tym magicznym spa nigdy nie zapomnę. To był najlepszy weekend, który bardzo często wspominam.- Po Uli policzkach popłynęły łzy. Była wzruszona. Nie sądziła, że dla Marka ten wspólny czas, aż tyle znaczył.

-Naprawdę? – Mężczyzna pokiwał głową twierdząco. Otarł jej łzy i mówił dalej.

- Jednak później wszystko potoczyło się inaczej. Straciłem cię. Po zarządzie byłem tak blisko, aby zerwać z Pauliną i być tylko z tobą. Nie obchodziło mnie nic innego. Ale ty odeszłaś. Przyjeżdżałem, przepraszałem, ale nie udało mi się ciebie odzyskać. Już nie byłem z narzeczoną. Od razu z nią zerwałem i powiedziałem jej prawdę, Że nie będzie ślubu. Ona oczywiście całej firmie powiedziała, że było odwrotnie , co na pewno do ciebie doszło. Jednak znałaś nieprawdę. Tyle dni ciebie nie widziałem. Tak bardzo tęskniłem. Gdy się dowiedziałem, ze jesteś w firmie od razu rzuciłem wszystko i przyjechałem. Kiedy cię zobaczyłem taką piękną, aż zaniemówiłem. Słyszałem, że niektórzy cię nie poznali. Jednak ja od razu wiedziałem, że to ty. Nigdy nie zapomnę tych niebieskich oczu.- Pogładził ją po policzku. Bardzo się cieszył, że jest już jego.- Od tamtego momentu wiedziałem, że muszę cię zatrzymać przy sobie. Dlatego zaproponowałem, żebyś została prezesem. Nie mogłem z tobą pracować, ale chociaż wiedziałem, że jesteś blisko mnie. Blisko firmy. Seba mi mówił, że państwo Febo ci utrudniali prace. Postanowiłem w tajemnicy jakoś pomóc ci. Czasami nawet specjalnie do firmy przychodziłem, żeby popatrzeć na ciebie.- Razem się zaśmiali. Ula doskonale o tym wiedziała.- Później ta sesja nad Wisłą. Nasze miejsce zostało wykorzystane do naszego pokazu. Gdy się dowiedziałem, że chcesz pojechać z Piotrem na żagle to bardzo mnie to zabolało. Nie chciałem cię tam puścić, nie z nim! Gdy jednak tam nie pojechałaś, poczułem ulgę. Później zaproponowałaś mi przyjaźń. Wiesz, że dopiero wtedy zrozumiałem jakie dla ciebie musiało być trudne kochać się we mnie skrycie? Widzenie ciebie z Piotrem działało na mnie jak zimny prysznic. Jeszcze ten nieszczęsny kosz. Twój chłopak mnie sprowokował i wyszło niefajnie. Nie chciałem tak, ale nie powstrzymałem się. Później dowiedziałem się o tym, że coś zagraża naszej premierze FD Gusto, dlatego musiałem udawać, że mi zależy na Paulinie. Musiałem ratować nasze dziecko. Gdy się dowiedziałem, że chcesz wyjechać z Piotrem do Bostonu to się załamałem. Czułem, że straciłem cię już na zawsze. Gdybyś dziś nie przyleciała tutaj, to już nigdy nie bylibyśmy razem. – Posmutniał i zawiesił głowę w dół. Nie chciał pokazać Uli, że w oczach ma prawie łzy. Ona delikatnie dotknęła jego podbródek i uniosła go tak, aby spojrzał na nią. Uśmiechnęła się delikatnie do niego i pocałowała go.

-Teraz będziemy razem. Już na zawsze.

Piła drink, za drinkiem. Miała ochotę w tą noc upić się. Nigdy tak nie robiła, jednak czuła się bezsilna. Każdy kto obok niej przechodził, był zdziwiony. Piękna kobieta ubrana w suknię ślubną siedziała przy barze? Jednak ona kompletnie nie zwracała na nich uwagę. Jej myśli były skupione na tym, że jej marzenie się nie spełniło. Była z Markiem ponad siedem lat. Był dla niej całym światem. Każdy uważał ją za zimną kobietę.

-Pożałuje, że zepsuła mój związek!

Nie chciała wracać do hotelu, bo mogła natknąć się na Marka i Ulę. Zrujnowali jej życie, więc ona zrujnuje je im. Postanowiła wypić ostatniego drinka, ale nie mogła się powstrzymać i zamówiła kolejnego. Wybiła północ, kiedy Aleks znalazł swoją siostrę pijaną w jakimś barze.

Gdyby przyszedł później zapewne leżałaby już pod stołem.

-Sorella, szukałem cię po całym mieście. Jak ty wyglądasz?

-Pożałują tego, rozumiesz!!