Odcinek 236

Ponad rok przerwy. WOW. Czas tak szybko leci. Zaczynałam tego bloga mając piętnaście lat, ale wtedy było ze mnie dziecko. Zapewne się zastanawiacie co mnie skłoniło do powrotu? Sama nie znam odpowiedzi na to pytanie. Może powtórka na TVN Siedem? Może tęsknota za pisaniem? A może nudy? Od paru dni piszę nową historyjkę, która wpadła mi do głowy. Dopiero gdy odwiedziłam mojego własnego bloga i zobaczyłam te wszystkie wyświetlenia to odważyłam się dodać pierwszy wpis. Nowe opowiadanie zacznę od ostatniego odcinka Brzyduli gdyby Marek nie pojawił się na pokazie. Rok temu też zaczęłam pisać opowiadanie "Przeznaczeni" . Niestety nie dokończę tego, może kiedyś wpadnie mi pomysł jak to dalej rozwinąć. Czas pokaże. Chciałabym was jeszcze uprzedzić, że nie wiem, co ile będę stawiać posty. Mam też drugiego bloga i nie chcę go zaniedbać. A i jeszcze jedno. Dawno nie pisałam, więc jeśli pojawiłyby się jakieś błędy to przepraszam.

Czy zostali jacyś fani brzyduli? Czy ktoś tu jeszcze pisze opowiadania? Oglądacie powtórki naszego ulubionego serialu? Mam nadzieję, że na wszystkie odpowiedzi ktoś odpiszę, że tak. Chyba nie zostałam sama. Dobra koniec tego gadania, teraz zapraszam na kolejne opowiadanie. 

Ty, ja i Mediolan

Godzina siedemnasta wybiła na zegarku. Było troje nieszczęśliwych ludzi, które życie nie ułożyło się po ich myśli. Piotr Sosnowski leciał samolotem do Bostonu. Ten staż bardzo pomoże mu się rozwijać. Chciałby w swojej dziedzinie być jak najlepszy. Cieszył się z takiej możliwości, ale z drugiej strony było mu smutno. Zakochał się  w Uli. Była taka inna niż kobiety, które poznał na swojej drodze. Ona po prostu była wyjątkowa. Miła, urocza, dobra, uczciwa i przede wszystkim piękna. Będzie mu bardzo jej brakować. Kocha Marka i on postanowił to uszanować. Nie będzie się już wtrącać pomiędzy nimi. Brakuje mu bliskości, przecież samą pracą nie da się żyć. Fajnie jest wrócić do domu, w którym ktoś na ciebie czeka. Po roku wróci do Warszawy i na pewno odwiedzi Ulę. W głębi serca ma nadzieję, że nie będzie z Markiem. Po dłuższym rozmyślaniu bardziej mu zależy na jej szczęściu. Nie powinna z nim być jak go nie kocha. Dobrze postąpiła. Cieszył się, że nie został w Warszawie.Nie zniósłby widoku Uli, która nie może być jego. Wyjrzał przez szybę i uśmiechnął się do swojego odbicia.
 Będzie dobrze. Masz wyśmienitą pracę, na ten moment to wystarczy.

Drugą nieszczęśliwą osobą była Ula. Pokaz prawie się kończył, a ona cały czas rozglądała się czy przypadkiem gdzieś nie stoi jej miłość życia. Teraz była kolei na nią. Weszła na wybieg i chodziła po nim jak profesjonalna modelka. Wszyscy zaczęli bić jej brawa. Wśród ludzi znajdowali się też państwo Dobrzańscy. Byli zachwyceni kolekcją. Pokaz wypadł niesamowicie. Ula bardzo dobrze poradziła sobie z prezesurą. Krzysztof był z niej dumny. Nie spodziewał się, że Uli może wyjść. Jednak zaufał swojemu synowi i cieszył się z tego wyboru. Helenka też była zadowolona, że firma odnosi taki sukces dzięki Uli. Marek wiedział komu zaufać. Powierzył firmę w bardzo dobre ręce. Jednak wiedziała, że jej jedyny syn będzie tylko szczęśliwy u boku Pauliny, czego dopilnuje.

Pshemko również cieszył się z sukcesu. Cały czas obserwował pokaz. Gdy zauważył Ulę na wybiegu zaniemówił. Była najpiękniejsza. W jego głowie zaświecił się jeden pomysł, ale później się nim zajmie. Było mu trochę przykro, że ją źle potraktował wcześniej. Myślał, że jest dwulicowa. Nie potrzebnie słuchał Pauliny. To Uleńka jest stworzona dla Marka. Teraz to wiedział na pewno. Bardzo cieszył się, że podjął takie wyzwanie. Stworzenie kolekcji z tanich materiałów. Na początku było to trudne zadanie, ale sobie poradził.Był prawdziwym artystą.

Gdy pani prezes zeszła ze sceny wzięła mikrofon oraz kwiaty i ponownie wróciła. Zaprosiła wszystkich modeli i modelki oraz Pshemko na scenę. Wręczyła piękny bukiet mistrzowi. Na koniec pokazu zaprosiła wszystkich na bankiet, który miał odbyć się na sali obok. Wszyscy poszli świętować sukces. Ulka po przebraniu się pojawiła się na bankiecie tylko na pięć minut. Wszyscy jej gratulowali, jednak ona nie umiała skupić swoich myśli na rozmowach. Gdy miała okazję zmyła się z uroczystości. Gdy była już przed budynkiem po jej policzkach popłynęły łzy. Szła przed siebie, nie wiedząc nawet w jakim kierunku. Aż dotarła do parku przed firmą. Wszystkie wspomnienia związane z Markiem wróciły do niej. Nie umiała powstrzymać łez. Usiadła na ich ławce.
Jak on mógł wyjechać? Do tego z Pauliną. On mnie nie kocha. To co było napisane w liście to tylko kłamstwa. Jaka ja byłam głupia. Myślałam, że coś jednak do mnie czuję. Czemu to wszystko musi tak boleć? Nigdy nie pokocham kogoś tak jak jego. Marek jest moją jedyną miłością.
Kompletnie zapomniała o czasie. Dopiero gdy się ściemniło postanowiła iść na przystanek. Była dopiero dwudziesta pierwsza, a autobus miała za dziesięć minut. Gdy już dotarła do swojego domu od razu udała się do swojego pokoju. Nigdzie nie świeciło się światło co oznaczało, że cała rodzina jest jeszcze na bankiecie. Położyła się w ubraniach, ale nie mogła usnąć. Gdy zamykała oczy, widziała Marka. Postanowiła iść do łazienki. Po wziętym zimnym prysznicu, ponownie się położyła. Jednak nie dane było jej usnąć. Znowu poleciały jej łzy. Słyszała jak koło północy rodzina wróciła do domu. Gdy Józef wszedł do jej pokoju udawała, że śpi. Nie miała ochotę z nikim rozmawiać. Chciała być sama.

Za dziesięć minut samolot miał wylądować w Mediolanie. Paulina była taka szczęśliwa, że jej miłość życia jest obok niej. Tylko tego mężczyznę chciała poślubić. Nie wyobrażała sobie innej opcji. Była o niego bardzo zazdrosna. Mało brakowało, że mogła go stracić. Ale jedno wiedziała. Tylko przy nim będzie szczęśliwa. Jest najlepszą partią w mieście i to właśnie ją wybrał. Zna go bardzo długo i muszą być razem. Żadna Cieplak nie odbierze jej Marka. Będzie o niego walczyć jak lew.
Jak wylądujemy muszę przekonać Marka do ślubu.Może już tam zostaną na zawsze. Jestem ciekawa, co nam los przyniesie. Chcę z nim mieć dzieci i duży dom w Mediolanie.
Paulina marzyła o przyszłość, natomiast Marek wspominał przeszłość. Jego myśli nie były skupione na Paulinie, jednak na Uli. Wspominał ich pierwsze spotkanie. Pierwszy pocałunek. To jak wyznała mu miłość. Ich pierwsza noc w spa. Jej piękna przemiana. Tak się zamyślił, że nawet nie słyszał, kiedy wylądowali. Dopiero Paula położyła rękę na jego i powiedziała:
-Kochanie, już jesteśmy.
Wysiedli z samolotu i zabrali swoje bagaże. Na lotnisku wśród tłumu chwyciła go za rękę i pociągnęła tak, aby mógł na nią popatrzeć.
-Urządźmy ślub w tą sobotę, proszę. O niczym innym nie marze. - Marek był obojętny, ale wiedział, że na ten moment to najlepsze, co może zrobić.
-Dobrze, zgoda.