Po pokazie FD część 11

            Życie jest niesprawiedliwe.         

Dobiegł do niej. Nie chciał ruszać jej ciała, aby nie pogorszyć stanu zdrowia. Dagmara była przypadkowym świadkiem tego zdarzenia  i postanowiła pomóc Maksowi, jako pielęgniarka wiedziała co trzeba zrobić. Podbiegła do niego.

-Spokojnie, uratujemy wszystkich. Zadzwoń na pogotowie i policje. Ja zajmę się poszkodowanymi. – Wiedziała, że spokój i opanowanie w tym momencie jest najważniejsze. Maks posłusznie wykonał polecenie kobiety i odszedł, aby zadzwonić.

-Chciałem zgłosić wypadek samochodowy na ulicy Lwowskie 14 przy sygnalizacji świetlnej. Był to wypadek drogowy, dwa samochody zderzyły się. Trzeci wjechał w rów. Jeden samochód się pali. Poszkodowani nie przytomni. Proszę o szybki przyjazd. -Nawet nie zwracał uwagi czy ktoś w komórce odpowiedział. Później zadzwonił na policję, gdy skończył rozmowę, szybko się rozłączył i pobiegł do Uli.

-I co z nią?

-Jest nieprzytomna, ale czuję puls. Na szczęście szkło nie wbiło się w głowę. Ma całą twarz pokrwawioną i boje się, czy nie ma obrażeń wewnętrznych. Jednak na takie wnioski musimy poczekać na przyjazd karetki.  Mężczyzna za kierownicą też jest nie przytomny. Jego tętno jest stabilne. Miał tylko rozciętą głowę. Nie zauważyłam żadnych innych obrażeń. Nie było konieczne poruszanie poszkodowanego, więc nie wyciągałam go z auta. Jakbyś mógł to ustaw trójkąt ostrzegawczy i zablokuj koła, a ja sprawdzę co z resztą.

-Dobrze.

Pobiegła do samochodu, które wpadło do rowu. Tam już był gorszy stan zdrowia poszkodowanego . Nie chciała pogorszyć jego stanu, więc nie wyciągała go z samochodu, bo nie miała kołnierzu unieruchamiającego. Mężczyzna mógł mieć uszkodzony kręgosłup.

W tym samym momencie:

Chciał jak najszybciej dojechać na miejsce zdarzenia. Zawsze jak dostaje wezwanie na miejsce i musi pomóż poszkodowanemu to jak najszybciej chce dotrzeć na wyznaczone miejsce. W tym przypadku było tak samo.  Szymon bardzo lubił swoją pracę. Czas w jego życiu prywatnym i zawodowym odgrywał bardzo ważną rolę. Gdy uratuje komuś życie to dla niego jest wielką satysfakcją. Sam ma żonę i dzieci. Gdyby w tym przypadku im coś się stało to chciałby, aby karetka jak najszybciej dojechała.  Życie było dla niego najważniejsze . Dlatego bardzo cenił swoją pracę. Na miejsce wypadku dojechali jak najszybciej.

Na miejscu wypadku kobieta o imieniu Dagmara zawołała ratownika, że potrzebuje pomocy. Powiedziała o urazach. Ratownicy założyli mu na szyje kołnierz unieruchamiający i wyciągnęli z samochodu. Kierowca samochodu, który płonął umarł na miejscu. Poszkodowani zostali przewiezienie do szpitala. Tak Maks zakręcił kierowcę, aby Ula dotarła do innego szpitala co Marek. Udało mu się. Czekał z niecierpliwością na korytarzu. Chciał wiedzieć co z jego Ulą. Każda minuta wydawała mu się jakby upływała godzina. W końcu wyszedł lekarz:

-Pan ?

- Maksymilian. Czy wiadomo coś o stanie Uli?

-A pan jest?

-Narzeczonym. Proszę mi powiedzieć w jakim jest stanie.

-Stan jest stabilny. Na razie pacjentka śpi, ale powinna się przebudzić. Na szczęście nie ma żadnych urażeń wewnętrznych.

-Czy mogę do niej wejść?

-Proszę za mną. – Lekarz zaprowadził narzeczonego do pacjentki. Zostawił ich samych. Maks siadł obok niej na łóżku i wziął dziewczyny dłoń w swoją. Gdy upłynęło już pół godziny Ula obudziła się. Maks poczuł drgniecie ręki. Powoli otworzyła oczy. Maks szybko cofnął swoją dłoń.

-Gdzie ja jestem ?

-W szpitalu. Miałaś wypadek samochodowy. Jak się czujesz?

-Głowa mnie boli. Czy my się znamy ?

-Nie pamiętasz mnie?- Ula pokiwała  głową przecząco. – Czy pamiętasz cokolwiek przed wypadkiem ?

-Nie. Jak mam na imię?

-Ula. Jestem twoim narzeczonym.  Poczekaj wezwę doktora.- Doktor przyszedł i uspokoił mężczyznę. Tłumaczył, że to normalne objawy po wypadku. Chcieli zrobić jeszcze kilka dodatkowych badani, ale Maks się nie zgodził. Lekarz wytłumaczył mu, że pacjentka jedynie może poprosić o wypis, nie on decyduje o takich sprawach. Wrócił do swojej ukochanej.

- Ula jak się czujesz?

-Dobrze.

-Chciałem ci pokazać jak wyglądało nasze życie przed wypadkiem. Czy zgadzasz się na to?

-Tak.

-Tylko potrzebna mi jest twoja zgoda i musiałabyś się wypisać ze szpitala.

-Ok. To ja pójdę do doktora.

-Dobrze. To ja przywiozę ci twoje rzeczy i możemy wyruszać- pocałował ją w policzek i wyszedł.

Maks pojechał po swoje rzeczy do mieszkanie. Nie mógł jej zawieść do swojego mieszkanie, bo Marek szybko mógłby odkryć co on kombinuje. W pośpiechu wziął najważniejsze rzeczy i wyruszył na zakupy. Musiał kupić rzeczy Uli, żeby nie domyśliła się, że coś tutaj nie gra. Najpierw zabrał się za ciuchy. Kupił jej kilka modnych bluzek, spodni i dwie sukienki. Jakieś buty letnie i chemiczne rzeczy jak szczoteczka , kosmetyki. Po godzinie zakupów wrócił do szpitala. Ula czekała na niego. Wzięła kilka wygodnych rzeczy i się przebrała. Lekarz nie był zadowolony z takiej decyzji, ale nie miał nic do powiedzenia. Wsiedli do samochodu i wyruszyli za miasto do domu .

Marek odzyskał przytomność w szpitalu, gdy Ula wyjechała z miasta. Miał obwinięty w bandaż wokoło głowy. Nad nim stał lekarz.

-Jak pan się czuje?

-Dobrze, tylko głowa mnie trochę boli.

-Ma pan niewielki potłuczenia i rozcięcie na głowie, ale prawdopodobnie nic nie groźnego. Musimy jeszcze zrobić tomografie głowy, aby wykluczyć inne zagrożenia.

- W jakim stanie jest Ula?

-Jaka Ula?

- Moja narzeczona, była ze mną w samochodzie. Czy z nią wszystko w porządku?

-Pani narzeczona musiała być przewieziona do innego szpitalu. Rodzice na korytarzu czekają, zawołam ich.-

Lekarz wyszedł z sali, a Marek był bardzo zdenerwowany. Nic nie wiedział o stanie Uli, tak bardzo się bał, że coś z  nią jest nie tak. Jak najszybciej chciał być koło niej. Musiał poprosić lekarza o wypis. Nie umiał leżeć tak bez czynnie, nie wiedząc co dzieje się z Ulą. Do sali weszli rodzice.

-Cześć synku. Jak się czujesz?- podeszła Helena i przytulił Marka. Krzysztof stał obok.

-Wszystko dobrze. Mogę mieć do was prośbę?

-Tak, kochanie. Oczywiście, mów.

-Możecie zadzwonić do wszystkich szpitali w Warszawie i zapytać się czy nie przywieźli dziewczyny po wypadku o imieniu Ula Cieplak. Bo nie trafiła do tego szpitala i bardzo martwię się o jej stan.

-Dobrze. To ja wyjdę i zadzwonię- Krzysztof wyszedł i oprosił lekarza o numery wszystkich szpitali. To co się dowiedział, wstrząsnęło nim.

Helena próbowała przekonać Marka o tym, że Ula nie jest dobrą partią dla niego, lecz on był nie ugięty. Nie chciał słuchać swojej mamy. Ich rozmowę przerwał Krzysztof.

-Ula była w szpitalu na Lwowskiej.

-Jak to była? Co się stało?- Marek się bał, że coś niedobrego jej się stało.

-Wypisała się na własne życzenie. Lekarz jeszcze mówił, że jej narzeczony o to poprosił.

-Co?- Marek nie mógł uwierzyć w to co usłyszał.