Odcinek 242

Wrócisz do mnie?

Podjechał pod jej dom. Minęło kilka minut zanim wysiadł z samochodu. Musiał się zebrać w sobie i przygotować do rozmowy. Martwił się jak zareaguje tata Uli na to, że są teraz razem. Miał nadzieje, że wczorajsza rozmowa z córką przebiegła mu spokojnie i nie ma nic przeciwko ich związku. Niepewnie zapukał do drzwi. Otworzyła mu Beatka. Jak zobaczyła kto ich odwiedził, od razu przytuliła się do gościa. Markowi ten gest dodał pewności siebie. Wziął ją na ręce.

- Cześć. Ula już gotowa?

-Tak, je śniadanie.- Weszli do środka. Dziewczyna mocno trzymała się mężczyzny. Stanął w drzwiach jadalni. Brunetka od razu zauważyła ich i uśmiechnęła się. Ten widok bardzo jej się spodobał. Beatka bardzo lubiła Marka. Słodko razem wyglądali.

-Dzień dobry wszystkim.- Wszyscy przywitali go przyjaźnie. Usiadł z nimi przy stole. Zaczęli rozmawiać na różne tematy. Gdy na chwile zapadła cisza, Józef postanowił wykorzystać ten moment i zwrócić się do chłopaka Uli.
-Panie Marku. Ula wczoraj wszystko mi opowiedziała. Chciałem panu powiedzieć, że nie mam nic przeciwko waszemu związku. Jeśli ona pana kocha, a pan odwzajemnia to uczucie to bardzo się cieszę. Tylko proszę, żeby pan nie skrzywdził drugi raz mojej córki. - Poczuł ulgę. Jego obawy były niepotrzebne. W jego głowie malowały się różne scenariusze. Przygotował się na najgorsze. Jednak ojciec jego ukochanej nie miał nic przeciwko ich relacji. Miał nadzieje, że również jego rodzice też będą tak samo wyrozumiali. Dziewczynka, która siedziała mu na kolanach, odwróciła się w jego stronę.
- To ty jesteś z Ulą?- Uśmiechnął się do niej.
-Tak i bardzo kocham twoją siostrę- przytuliła się do niego bardzo mocno. Po chwili odwróciła się i dalej jadła swoje śniadanie. Zwrócił się do Józefa- proszę być spokojny. Nie skrzywdzę pana córki. I proszę mówić mi po imieniu.
Po kilku minutach wyszli z mieszkania, trzymając się za ręce. Gdy stanęli przed samochodem, odwrócił się w jej stronę.

-Stęskniłem się. – Przyciągnął ją do siebie i delikatnie pocałował. Odwzajemniła jego pieszczotę.

-Kochanie, bo spóźnimy się do pracy. – Uśmiechnął się i poprowadził ją do drzwi samochodu.- Chyba powinnam być zazdrosna o Beatkę. Ona naprawdę cię lubi.
Marek się zaśmiał. Otworzył drzwi i pomógł jej wsiąść. Szybkim krokiem przeszedł na drugą stronę i zajął miejsce za kierownicą. Jechali do pracy w ciszy. Marek skupił się na drodze, jednak Ula zatonęła w swoich myślach. Zastanawiała się jak zareaguje pani Febo gdy ich zobaczy razem. Współczuła jej bardzo. Było jej trochę wstyd, że tak późno zdecydowała się wyznać to, co czuje do Marka. Mogła chociaż przyjechać wcześniej i nie wparować do katedry w środku ceremonii. Tyle ludzi widziało jak pan młody ucieka z przed ołtarza. Wiedziała, że dla niej to było wielkie upokorzenie. Zaparkowali przed firmą. Dziewczyna nawet tego nie zauważyła. Marek położył swoją dłoń na jej. Spojrzała na niego smutnym wzrokiem.

-Co się stało?

-Myślałam o Pauli. Ona nas nienawidzi. Martwię się jak zareaguje jak nas zobaczy w firmie. A co jeśli będzie chciała się na nas zemścić?  A może ona chce cię odzyskać? Byliście razem tak długo. Ja jej nie umiem spojrzeć prosto w oczy.– Mężczyzna spuścił wzrok. Wiedział jakie to uczucie widzieć ukochaną osobę z kimś innym. Jednak nie umiał na to nic poradzić. Kocha Ulę i jej nie zostawi. Ujął jej twarz.

- Damy radę. Porozmawiam z nią. Może zrozumie, że nas związek nie miał sensu. Że ja jej nie kochałem. – Pocałował ją.- A teraz chodźmy, bo chyba nie chcemy się spóźnić.

Na te słowa dziewczyna się zaśmiała. Umiał ją rozśmieszyć, nawet w takich chwilach.Wysiedli z samochodu i skierowali się do biura. Wszyscy, którzy nie byli na ślubie Marka, patrzyli się na nich zaskoczeni. Nie obyło się bez gratulacji. Weszli do sekretariatu i spotkali tam Anię.

- Witaj. Violi jeszcze nie ma?- Dziewczyna pokręcała przecząco głową.- Mogłabyś do mnie na chwilkę wejść? Mam dla ciebie ważną sprawę- Ula odwróciła się do Marka.

- To ja pójdę do konferencyjnej pracować. Muszę kilka spraw załatwić.- Zanim coś powiedziała, pocałował ją i wyszedł.

W tym samym czasie w gabinecie Aleksa, Paulina próbowała przekonać brata, że jego pomysł jej bezsensu.

-Ja chcę go odzyskać, a nie zniszczyć. Czemu tak bardzo chcesz się zemścić? Kocham go.

-To dla twojego dobra- On jej nie słuchał. Szymon mógłby śledzić Marka i zamontować kamery w jego mieszkaniu. Jednak ona uważała, że posuwają się za daleko. Pragnęła odzyskać swojego byłego narzeczonego, ale nie w taki sposób. Aleks zadzwonił do niego i umówił się na wtorek. Była trochę na niego zła, że jej nie słuchał. Czuła, że ten głupi plan nie wypali. Znała tego faceta trochę i wiedziała, że jest niebezpieczny i może posunąć się za daleko.

- I co zrobiłeś? Po co się z nim umówiłeś? Ja się nie zgadzam! – Przez kolejne piętnaście minut włoszka próbowała przekonać go do rezygnacji z planu, jednak on był nieugięty. Poddała się i wyszła z jego gabinetu. Chciała zobaczyć czy jej Marek przyszedł do firmy. Na korytarzu spotkała Violettę. Zwróciła się do niej chłodnym tonem.

-Wiesz gdzie jest Marek?

- A co ja jestem jego nogami?- Odpowiedziała złośliwie i poszła dalej. Paula chciała coś jeszcze powiedzieć, jednak się powstrzymała. Nie chciała robić scen na środku korytarza. Zajrzała do konferencyjnej. Gdy zobaczyła osobę, którą szukała, zamknęła drzwi.

- Co ty sobie myślisz?! – Zaczęła rozmowę wysokim tonem.- Przychodzisz do firmy jakby gdyby nic i nie zamierzasz nawet ze mną porozmawiać? Ta twoja Uleńka chyba poprzewracała ci w głowie. Mam nadzieję, że się opamiętasz i wrócisz do mnie. Jestem ci gotowa wybaczyć wszystko.-  Ostatnie słowa powiedziała już łagodnie. Uśmiechnęła się do niego. Siadła obok niego i złapała go za rękę. Marek był w szoku. Nie spodziewał się, że po tym wszystkim tak po prostu Paula będzie chciała mu wybaczyć. Szybko cofnął rękę.Niepewnie zaczął wypowiadać słowa.

-Paula, ja.. ja kocham Ulę. Nie wrócę do ciebie. Zrozum nie możemy być razem. Popatrz jak wyglądał nasz związek. Nie ufaliśmy sobie. Ja cię zdradzałem. Ty mnie śledziłaś. Czy prawdziwy związek tak wygląda? Ja dzięki Uli zrozumiałem, że ..- Nie dała mu dokończyć.

-Przestań! Nie mogę tego słuchać. Jak możesz kochać ją? Co ty w niej widzisz? To biedna dziewucha, która patrzy na twoje pieniądze. Jak je dostanie to odejdzie.- Marek zignorował jej głupią uwagę.Była niestosowna. Nie wiedział jak jej delikatnie powiedzieć, że nigdy nie byli ze sobą szczęśliwi.

-Po co byłaś u moich rodziców? Co ty planujesz na tej kolacji?

- Pokaże twoim rodzicom, że jesteś draniem. – Wstała i wyszła. Wróciła do gabinetu swojego brata.  Bez pukania, weszła.

-Zgadzam się na wynajęcie Szymona.

Po lunchu mogła już wrócić do firmy. Wyszła z windy. Popatrzyła się przed siebie i to co zobaczyła zszokowało ją. Zatrzymała się i wpatrywała się w całującą parę. Nie zauważyła, że ktoś może ją obserwować. Podszedł do niej, jednak ona nadal patrzyła się na Ule i Marka.

-No widzisz, możesz tylko na nich popatrzeć. – Spojrzała na blondyna. Seba zobaczył w jej oczach łzy. Zdziwiło go to bardzo.
-Pożałują tego wkrótce, rozumiesz?!