Odcinek 239

- Ona chciała się ze mną kochać! Rozumiesz? Jak ja to usłyszałem to byłem w szoku.- Marek w kółko chodził po mieszkaniu swojego kumpla. Nie mógł uwierzyć w to, co się stało wczoraj. Cieszył się, że mógł się jakoś z tego wszystkiego wywinąć.

-Przespałeś się z Paulą? No to pięknie. – Sebastian pomyślał, że to wszystko jest już skończone. Przyleciał do Włoch, aby powstrzymać Marka przed największym błędem życia. Jednak teraz wiedział, że tutaj nie dało się nic uratować.

-Stary, jak mogłeś tak pomyśleć?- Marek zdenerwowany mocno walnął o stół.- Nigdy nie mógłbym zrobić tego Ulce. Chcę być jej wierny, chociaż nie będziemy już razem nigdy!A Paulinie powiedziałem, żeby poczekała do nocy poślubnej. Może jakoś się z tego wywinę?- Na jego twarzy można było zauważyć smutek. Bardzo cierpiał i nic nie mógł na to poradzić.

- Właśnie, chciałem z tobą porozmawiać o Uli. Ona nie jest …- Marek nie dał mu dokończyć. Musiał o niej zapomnieć. Powodem jego wyjazdu była chęć bycia jak najdalej od kobiety, którą kocha. Patrzenie na nią, gdy była szczęśliwa z kimś innym, sprawiało mu ból.

-Sebastian, przestań! Nie chcę już o niej słyszeć. To już koniec. A teraz chcę zostać sam.- Mężczyzna sięga po marynarkę i zwraca się w stronę drzwi. Chce wyjść, jednak słowa wypowiedziane przez jego kumpla go zatrzymują.

-Jak chcesz zmarnować sobie życie, to proszę bardzo! Droga wolna. Tylko później niczego nie żałuj. A i szukaj nowego świadka. Ja nie zamierzam uczestniczyć w tym cyrku. – Brunet odwrócił się do niego i po chwili wychodzi z mieszkania mocno trzaskając drzwiami. Opiera się o ścianę i zsuwa na podłogę. Jest bardzo zmartwiony. Nie wie, co ma robić. Nie chce brać ślubu z Pauliną, ale czuje, że to najlepsze wyjście. Ula nigdy nie będzie już jego. Poznał ją jako dobrą i szlachetną dziewczynę. Nie oceniał po wyglądzie. Czuł, że jest wyjątkowa. Zawsze go rozumiała i mu pomagała. Bardzo lekko traktował swoje życie. Od samego początku podobał jej się tylko on. A Marek to zmarnował. Zepsuł piękne uczucia. Zawsze go przyciągała do siebie. Czuł się przy niej bezpieczny i kochany. Jego rozmyślenia przerwał jakiś nieznajomy głos.

-Czy coś się stało?- popatrzył w górę i zauważył, że to jedynie sprzątaczka. Wstał z podłogi.

-Nic, wszystko jest ok.-  Odszedł i wyruszył na miasto. Miał ochotę się napić.

W tym samym czasie…

Violetta próbowała przekonać Pauline, że ten ślub nie ma sensu. Miała nadzieje, że Sebulek jakoś poradził sobie z Markiem. Na początku dziewczyna się chwaliła wyłącznie ceremonią. Pokazała koleżance suknię ślubną. Było po niej widać, że była bardzo szczęśliwa. Blondynka postanowiła teraz zadziałać i wcielić swój genialny plan w działanie. Zaczęła najpierw mówić o swoim chłopaku. Jednak włoszka nie chciała kompletnie o nim słuchać.

-Nie mam czasu na głupoty. – Violka wiedziała, że Ula by jej wysłuchała i cieszyła się szczęściem swojej przyjaciółki.

-A może on się chcę na niej odegrać?

-Słucham?

-No kocha Ulkę a ona jego. Bierze ten ślub z tobą tylko, żeby się na niej odegrać.

-Viola! Jak śmiesz tak mówić. Wyjdź stąd!- Paula popchnęła dziewczynę, aż do samych drzwi i je zatrzasnęła przed samymi oczami. Kobieta odeszła z uśmiechem na twarzy. Wzbudziła w niej złość. A to oznaczyło, że może znowu się pokłóci z Markiem i zaślubin nie będzie. Włoszka na początku wkurzona porozrzucała rzeczy po mieszkaniu i załamana usiadła na łóżku. Czuła w głębi serca, że to jest prawda. Jednak wiedziała, że nie powinna teraz robić awantur przyszłemu mężowi, bo może nie dojść do uroczystości. Po ślubie Ula nie będzie miała nic do gadania. Pozbierała rzeczy i poszła pod prysznic.

Był piątek, godzina dwudziesta. Ula leżała w łóżku. Jej telefon cały czas dzwonił. Jak nie Viola to Seba i jeszcze Ala. Nie chciała słuchać, że to już jutro jest ślub Marka. Miała duży mętlik w głowie. Jej serce chciało powstrzymać tą ceremonię, jednak rozum kazał jej odpuścić. Próbowała zasnąć, jednak cały czas przekładała się z jednej strony na drugą. Zaświeciła światło i wzięła pamiętnik z szafki nocnej. Na półce znalazła również książkę, którą dostała od niego. Otworzyła na pierwszą stronę. Była na niej dedykacja.

Pamiętała ten moment, w którym ją dostała. Pół dnia jej zajęło, aby przeczytać całą powieść. Odłożyła ją na bok. Przekartkowała kilka stron notesu i czytała swoje dawne myśli.

To jest wciągające jak hazard. I znowu popłynęłam. Te pokazy. Te bale. Ten Marek. To sobie potańczyłam. I wystarczy. Od dzisiaj stąpam twardo po ziemi.  Pokaz „Ibero moda”. Nigdy nie zapomnę jak Marek stanął w mojej obronie. Zawsze to robił. Przed wszystkimi. To on poprosił mnie do tańca. Tak bardzo chciałam, aby ta chwila trwała wiecznie. Trzymał mnie w ramionach, tak delikatnie. Mogłam poczuć jego zapach, dotknąć jego ramienia i zatonąć w jego spojrzeniu.

Miałam taki piękny sen. Ale przecież to nie był sen. Chyba. To na pewno nie był sen. A dzisiaj mam prawdziwą randkę z prawdziwym Markiem. Nasz drugi pocałunek. Byłam taka na niego zła. Znowu okłamał Paulinę i to przeze mnie. Mieliśmy idealny układ, nikt nie uwierzyłby, że mógłby mieć romans ze mną. Przed pocałunkiem Paulina ironicznie powiedziała, że jestem dla niego najważniejsza. I wtedy wypłynęły z ust Marka nie miłe słowa. Nigdy ich nie zapomnę: „Ty chyba nie podejrzewasz? Brzydula? To nawet o coś takiego jesteś zazdrosna. Nie mam z nią nic wspólnego”. Przed budynkiem mnie dogonił. Chciał mnie jakoś uspokoić i udało mu się. Chociaż, że mógł ktoś nas zobaczyć to on mnie pocałował!

Po co Sebastian dał mu ten cały żenujący zestaw?  Może to taki żart? Nie śmieszny. Przecież Marek za pewne z tego nie korzystał. Marek na pewno nie dałby mi takiego prezentu. Nie on. Na pewno nie! Koniec, kropka. Do roboty.  Muszę wiedzieć na pewno, bo zwariuję.  No tak jak mogłam zapomnieć o tym zestawie dla Brzyduli? Przy nim czułam się wyjątkowa, a on cały czas udawał. Wszystko robiłam dla niego. Zawsze mu pomagałam. A on mnie oszukał, okłamał, zawiódł, a tak w niego wierzyłam.

Na końcu pamiętnika znalazła list od Marka.

Ula,

Wiem, że kartka do ciebie, zapisana w pośpiechu przy twoim biurku niczego nie załatwi. Ale wiem, wierzę, że jeśli pozwolisz mi powiedzieć ci coś prosto w oczy, to powiem ci, że dzięki tobie zrozumiałem, co to jest miłość i że wiem na pewno, że nie to łączy mnie to z Pauliną. I że na pewno jej

nie poślubię…

I jeszcze jedno na pewno wiem: że cię kocham.

Marek

Zamknęła zeszycik i wstała z łóżka. Z szafki wyjęła jakoś normalną bluzkę i spodnie. Przebrała się i zrobiła makijaż. Włosy związała w kitkę. Wyjęła swoją dużą torbę i spakowała kilka ubrań. Gdy skończyła, zadzwoniła po taksówkę. Gdy już była gotowa, zostawiła w kuchni kartkę dla taty:

Prawdopodobnie wrócę jutro. Muszę wyjechać i odpocząć od tego wszystkiego. Nie martwcie się o mnie. Kocham was bardzo mocno.

Ula

Poprosiła taksówkarza, aby zawiózł ją na najbliższe lotnisko w Warszawie. Po pół godziny jazdy, znalazła się na miejscu. Poszła kupić bilet na najbliższy lot do Mediolanu. Niestety samolot miała dopiero o dziesiątej. Musiała czekać trzy godziny. Poszła do poczekalni. Wyjęła książkę „Cień gwiazdy” i zaczęła ją czytać od początku.

W Mediolanie padał deszcz. Cała przemoknięta stała przed kościołem-jakby Viola powiedziała. No właśnie przypomniała jej się ostania rozmowa w gabinecie. Nie mogła stchórzyć. Nie jest tchórzem! Dam sobie radę.

-Przecież wszystko robimy na ostatnią chwilę.- Chciała otworzyć drzwi, ale coś ją powstrzymało. Miała wielki mętlik w głowie. Nie zrobiła tego. Przecież nie mogę komuś rozbijać związku. No, ale w liście napisał, że mnie kocha. Ale też że nigdy nie poślubi Pauliny. Dlaczego ja tu przyleciałam? Odwróciła się i odeszła.